Pustynnienie w Chinach

W ostatnich latach azjatyckie burze piaskowe wywołują narastający alarm w Pekinie , od którego dotknięte są północne rejony kraju, sąsiadujące bezpośrednio z pustyniami. Co roku, od początku pustyni, Chiny tracą około 1300 km 2 użytecznych terytoriów. Konsekwencje pustynnienia są w jakiś sposób odczuwalne przez 400 milionów ludzi. ^[1] Od upałów pustyni średnia roczna temperatura w Pekinie wzrosła już o kilka stopni. Z burzliwych sztormów w Korei i Japonii są również dotknięte , w których prowadzą one do błotnych deszczy i zapychania się rzek. Burze piaskowe, które Chińczycy poetycko nazywają “żółtymi smokami”, są tak silne, że kurz z Chin został znaleziony nawet na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych.

Przyczyny pustynnienia

Podobnie jak w wielu krajach świata, pustynnienie jest konsekwencją działalności człowieka. Szybko rozwijające się rolnictwo wykorzystuje gleby przekraczające granice ich możliwości, zaburzając ich strukturę i pozbawiając je składników odżywczych. Lean roślinność jest dodatkowo zmniejszona przez wypas i wylesianie , a gleba traci odporność na erozję . Z biegiem czasu warstwa roślinna jest albo wypłukiwana przez osady, albo wysycha i jest porywana przez wiatr.

Proces pustynnienia zależy również od rozwoju przemysłu. W momencie założenia ChRL w 1949 r. 8% powierzchni kraju pokryto lasami. Jednak podczas industrializacji istniało zapotrzebowanie na paliwo, a problem został rozwiązany poprzez zwiększenie wylesiania.

Kolejnym problemem jest rosnące zużycie wody przez przemysł, rolnictwo i rosnącą populację. Rozwiązuje go między innymi budowa nowych artezyjskich studni i zapór , co prowadzi do zmniejszenia zawartości wody w rzekach (czasem rzeka płynie nisko przed dotarciem do morza) i spadku poziomu wód gruntowych . Na przykład druga najdłuższa rzeka w Chinach, Huang He, pozostaje w dolnym biegu rzeki przez około sześć miesięcy.

Podstawowe zasady

Budowa zielonej ściany rozpoczęła się w latach 70. XX wieku. po rewolucji kulturalnej i potrwa do 2050 r. Jednocześnie zasadzone zostanie 350 000 km2 terytorium kraju, co jest mniej więcej równoznaczne z obszarem Niemiec .

Regiony dotknięte pustynnieniem (w tym pustynie bezpośrednie) zajmują powierzchnię około 2,6 miliona km², co stanowi około 28% całkowitej powierzchni ChRL. ^[2]

Las najlepiej nadaje się do takich celów, jak ograniczenie prędkości wiatru i przeciwdziałanie erozji gleby. W tym celu Chiny posadzą prawdziwy zielony mur – pas ochronny drzew, traw i krzewów, przechodzący przez 13 prowincji , o długości ponad 4500 km i szerokości około 100 km. Drzewa powstrzymają ruch wiatru i piasku, a korzenie wzmocnią strukturę gleby i zapobiegną jej erozji. W takich warunkach szybki wzrost i odporność na burze piaskowe są ważne dla roślin – i to pomimo faktu, że średnie roczne opady w tych regionach wynoszą tylko 100-200 mm. Planowane jest głównie sadzenie topoli i tamaryszków , które są bezpretensjonalne dla środowiska, a jednocześnie charakteryzują się szybkim wzrostem. W przyszłości również wylądujągenetycznie zmodyfikowana lub sklonowana topola.

Ponieważ monokultury charakteryzują się zwiększoną podatnością na szkodniki i choroby, lasy mieszane są głównie sadzone . Ale Zielona ściana obejmuje grunty orne .

W projekt zaangażowani są wszyscy Chińczycy. Zgodnie z prawem każdy obywatel chiński w wieku od 11 do 60 lat musi sadzić trzy do pięciu drzew rocznie lub płacić odpowiedni podatek . ^[3]

Różne warianty ogrodnictwa są stosowane. Tradycyjna metoda polega na przycinaniu wydm i niwelowaniu ziemi za pomocą koparek i buldożerów, po czym sadzi się rośliny, głównie rękami ludzi. Inną metodą jest wysiewanie nasion za pomocą samolotów; z latającego samolotu nasiona, które są w pierwszym etapie dojrzewania, są wyrzucane i pakowane w peletki z gliny . W ten sposób zasadzono już ponad 1000 km². Podczas projektu “Zielona ściana” metoda ta została wprowadzona przez Chiny na poziom rynkowy.

Reforma strukturalna leśnictwa

W 2003 r. Chiny rozpoczęły reformę strukturalną przedsiębiorstw przemysłu leśnego. Podczas reformy obszary leśne były dzierżawione chłopom, a ich prawa są legalnie poświadczone; Teraz chłop jest uważany za właściciela tych drzew, które sam zasadził. Ponadto chłopi mają prawo do przetwarzania gruntów podlegających opodatkowaniu lub przenoszenia prawa do ich użytkowania na inne osoby lub firmy. Reforma ta skłoniła chłopów do zainwestowania w sadzenie lasów.

Osiągnięcia

Od 2009 r. Zielona ściana znajdowała się na terytorium 13 prowincji, o powierzchni około 220 000 km², co odpowiada obszarowi Wielkiej Brytanii . W niektórych obszarach wyniki projektu są wyraźnie widoczne: teren, na którym codziennie zmuszano mieszkańców do czyszczenia domów z piasku, znów nadaje się do życia, a burze piaskowe stały się znacznie mniej niszczycielskie. Według obliczeń, już obsadzone lasy zatrzymują około 200 milionów ton piasku rocznie.

Od lat 70. XX wieku. powierzchnia chińskich lasów prawie się podwoiła. W nowym tysiącleciu przyjęto ustawę, która całkowicie zabrania wypasu zwierząt gospodarskich na zagrożonych obszarach. Mimo wszelkich wysiłków, w niektórych regionach pustynia nadal się rozwija. Jednak w latach 2000-2004. terytorium rocznej pustynnienia po raz pierwszy zmniejszyło się do 1300 km², co jest porównywalne z obszarem miasta takiego jak Los Angeles ^[4] . W Chinach jest ponad 1 750 000 km lasów (dane za 2008 r.), W tym największy na świecie obszar odrestaurowanych lasów.

Zobacz także

• Plan Stalina dotyczący transformacji przyrody – program naukowej regulacji przyrody w ZSRR, przeprowadzony pod koniec lat czterdziestych – początek lat pięćdziesiątych. Program obejmował w szczególności stworzenie pasów leśnych o łącznej długości ponad 5300 kilometrów.
• The Great Green Wall to afrykański projekt podobny do projektu “Green Wall of China”

Notatki