Historia

W 1954 r. Na wapiennej alei, zwanej “Materiałami budowlanymi” wzniesiono niewielki pawilon. Stała się częścią dużej sekcji tematycznej “Budynki zbiorowej wioski rolniczej”. Ekspozycja prezentowała osiągnięcia radzieckiego budownictwa: nowe materiały, produkty i technologie, a także sposoby ich skutecznego stosowania na obszarach wiejskich z makietami i szacunkami różnych struktur rolniczych ^[3] .

W 1956 r. Odbyła się ogólnounijna wystawa przemysłowa na terenie VSHV, a temat pawilonu został zmieniony na nią – stała się znana jako “Energia jądrowa dla pokojowych celów”. Zwiedzającym pokazano instrumenty pomiarowe, kolekcję rud uranu , sprzęt do ochrony radiologicznej oraz modele instalacji do badań termojądrowych. W centralnej hali umieszczono działający reaktor jądrowy na uran-235 o mocy 100 kW. Odkąd reaktor jądrowy był w otwartej egzekucji, odwiedzający pawilon mogli obserwować efekt Czerenkowa – charakterystyczny niebieski blask w kolumnie wody wytworzonej przez reakcję jądrową. Pawilon jądrowy stał się obowiązkową częścią programu programów wycieczek dla delegacji zagranicznych ^[3] [2] .

W 1959 r. Ekspozycja jądrowa powiększyła się o tereny sąsiedniego pawilonu nr 61. W 1964 r. Ekspozycja dwóch pawilonów przeniesiona została do budynku nr 71, wcześniej “pawilon RSFSR”. Pawilon nr 61 został przekazany “Przemysłowi Lekkiemu”, a w 62. odsłonięto niepozycjonowaną ekspozycję ^[3] [2] .

W 1967 roku, po rekonstrukcji terytorium WDNK, pawilon nr 62 otrzymał nowoczesną nazwę “Ochrona przyrody” i stał się miejscem objęcia działalności Ogólnorosyjskiego Towarzystwa Ochrony Przyrody . Nowa ekspozycja mówiła o ochronie gruntów i podglebia, a także o ochronie zagrożonych zwierząt i zagrożonych roślin ^[3] [2] .

Teraz w pawilonie znajduje się klub fanów piosenki autora “Republic of Song” ^[3] .

Od 2015 roku pawilon jest jednym z obiektów dziedzictwa kulturowego o znaczeniu federalnym ^[4] [3] .

Architektura

Pawilon nr 62, zaprojektowany przez architektów GI Lutskiy, LI Lopovok i inżyniera SG Krivin, zasługuje na uwagę dzięki połączeniu stylów, form i materiałów. Sam w sobie pawilon jest demonstracją nowoczesnych technologii i podejść do budownictwa. Centralny 16-metrowy sześcian jest rekrutowany z fasetowanych bloków ze szkła hartowanego – tzw. Stalinitu – dzięki temu światło przenika przez ścianę do holu wejściowego, tworząc wrażenie, że dach wiszą w powietrzu. Sufit witrażowy dodaje efektu. Kostkę wieńczy ozdobny gzyms, dach zdobi płot z betonu zbrojonego “kokoshnik”, a na rogach umieszczone są ozdobne obeliski ^[3] [2] .

Małe drzwi wejściowe wpisane są w bogato zdobiony portal. Nad drzwiami znajduje się rzeźba budowniczego trzymającego w dłoni stolicę kolumny jonowej . Nad wejściem znajduje się grupa rzeźb z emblematem ZSRR , otoczona smarfymi fałdami sztandarów, na których widoczne są sierpy, sierpy, warzywa ^[3] [2] .

Boczne części budynku są niższe, ozdobione elementami stiukowymi. Wcześniej ich ściany wzdłuż głównej fasady zdobiła płaskorzeźba na temat przyjaźni między narodami republik radzieckich. Początkowo piwnica, schody i platforma przed pawilonem były wyłożone labradorem , ale potem zastąpiono je bardziej trwałymi materiałami ^[3] .

Pawilon ma pełnoprawną tylną fasadę. Kolumny i półkolumny, niemal w całości udekorowane sztukaterią, tworzą portyk, nad którym widać objętość tego samego szklanego sześcianu ^[2] .

Notatki