Zagrożone Gatunki ( Engl.  Zagrożonych gatunków, EN ) – gatunki , które podlegają groźbą wyginięcia z powodu małej liczby krytycznych lub narażeniem na działanie pewnych czynników środowiskowych.

Zagrożony gatunek jest zazwyczaj gatunkiem taksonomicznym , ale może być również inną ewolucyjnie ważną jednostką, na przykład podgatunkiem . Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody definiuje odsetek zagrożonych gatunków jako 40% wszystkich organizmów w oparciu o różnorodność gatunków znanych przed 2006 r. ^[1] (Uwaga: IUCN gromadzi w pewnym stopniu dane dotyczące wszystkich gatunków zagrożonych wyginięciem).

Wcześniej ludzie praktycznie nie martwili się o to, zabijając tyle zwierząt, ile potrzeba na jedzenie, skóry i wiele innych zasobów uzyskanych od zwierząt. Wraz ze wzrostem liczby ludności i wymiany handlowej liczba ta wzrosła, co często prowadziło do wyginięcia niektórych gatunków. Dopiero w połowie XVI wieku ludzie zaczęli się martwić, że czasem tereny łowieckie są puste, a następnie zaczęto wprowadzać pierwsze ograniczenia dotyczące polowań. Jednak taki zakaz ma inny cel – kontynuację polowania po przywróceniu liczby bestii. I pierwsze zakazy, które zabraniają polowań i innych eksterminacji zwierząt, narodziły się dopiero pod koniec XIX wieku , kiedy nawet w samej Europie zaczęły zanikać niektóre gatunki – prawie wymarłe żubry , w 1627 r. Zniknęłytournee i zniknął tarpan , który zmarł w 1918 roku .

W wielu krajach istnieją przepisy, które zapewniają ochronę tym gatunkom: na przykład zakaz polowania , ograniczenie rozwoju ziemi lub tworzenie rezerw . W rzeczywistości tylko kilka gatunków podatnych na wyginięcie jest prawnie chronionych. Większość gatunków wymiera lub może umrzeć bez otrzymania odpowiedzi w społeczeństwie.

Duża liczba gatunków wymarłych w ciągu ostatnich 150 lat jest powodem do niepokoju. Obecna stopa wyginięcia jest 10-100 razy większa niż w którymkolwiek z poprzednich okresów masowego wymierania w historii Ziemi. Jeśli te wskaźniki ekstynkcji będą kontynuowane lub przyspieszone, liczba zagrożonych gatunków w następnej dekadzie może zostać oszacowana w milionach ^[2] . Podczas gdy większość ludzi chętnie reaguje na zagrożenie wyginięciem pojedynczych ssaków lub ptaków , największym problemem środowiskowym jest zagrożenie dla stabilności całego ekosystemu , pod warunkiem, że kluczowe gatunki znikną na pewnym poziomie łańcucha pokarmowego .

Problemy wyginięcia

Cztery powody do obaw o wyginięcie:

1. zanikanie gatunków jako jednostek biologicznych;
2. destabilizacja ekosystemów;
3. zagrożenie dla innych gatunków;
4. utratę niezastąpionego materiału genetycznego.

Wymieranie gatunków jest ważnym czynnikiem, zarówno jako zmniejszenie bogactwa przyrody, jak i moralnego problemu dla tych, którzy uważają, że ludzie są zobowiązani do zachowania środowiska naturalnego (jak również dla tych, którzy wierzą, że gatunki zwierząt mają prawa).

Destabilizacja staje się dobrze zrozumiała, gdy połączenie łańcucha pokarmowego znika z ekosystemu. Kiedy jeden gatunek zniknie, bardzo często zdarzają się zmiany populacji w gatunkach wtórnych. Sytuacja może powstać, gdy ekosystem zmieni się znacząco i nieodwracalnie.

Czwarty powód jest bardziej subtelny, ale być może jest to najważniejszy punkt dla ludzkości. Każdy gatunek ma unikalny materiał genetyczny w swoim DNA i wytwarza unikalne związki chemiczne zgodnie z wbudowanymi w nie instrukcjami genetycznymi. Na przykład w dolinach centralnych Chin rośnie słodkie piołun, paprotna roślina, która jest jedynym źródłem artemizyniny , leku, który jest prawie w 100% skuteczny przeciwko malarii(Jonietz, 2006). Jeśli ta roślina zniknie, wtedy kontrola malarii (nawet dzisiaj strasznej choroby) zmniejszy się. Istnieje wiele innych przykładów związków chemicznych unikalnych dla niektórych gatunków. Liczba niepołączonych połączeń, które mogą zniknąć w wyniku wyginięcia gatunków, nie może zostać ustalona, ​​ale jest to przyczyna, która wywołuje wiele kontrowersji i jest niewątpliwie bardzo ważna.

Chociaż wyginięcie może być naturalnym wynikiem doboru naturalnego (np. Masowe wymieranie gatunków w holocenie), jednak obecny okres wyginięcia jest wyjątkowy. Poprzednie okresy były spowodowane przyczynami fizycznymi, takimi jak kolizja z ciałami niebieskimi, ruch płyt tektonicznych, wysoka aktywność wulkaniczna, zmiana klimatu. Obecny okres wyginięcia spowodowany jest przez ludzi i rozpoczął się około 100 000 lat temu wraz z przesiedleniem ludzi na całym świecie. Poprzez kontakt z nowymi ekosystemami dla tych, którzy nigdy wcześniej nie doświadczyli ludzkiej obecności, ludzie zniszczyli równowagę ekologiczną, polując, niszcząc habitat i rozprzestrzeniając chorobę. Okres sprzed 100 000 lat do 10 000 lat był nazywany “pierwszym etapem” szóstego okresu wyginięcia ^[3]

Druga faza tego okresu rozpoczęła się około 10 000 lat temu wraz z nadejściem rolnictwa . Ludzie rozpoczęli proces udomowienia zwierząt. W ten sposób ludzie stali się pierwszym gatunkiem zdolnym do życia, jednocześnie znacząco zmieniając historycznie ukształtowane ekosystemy. Posiadając zdolność do życia poza lokalnym ekosystemem, ludzie byli wolni od ograniczeń maksymalnej wielkości populacji i przeludnionych, stwarzając wielkie obciążenia dla środowiska i generując destrukcyjne działania niezbędne do jeszcze większego wzrostu populacji. Obecnie działania te obejmują redukcję lasów tropikalnych , niszczenie raf koralowych, niszczenie innych siedlisk (na przykład związane z codziennym korzystaniem z samochodów ) ^[4]nadmierna eksploatacja gatunków, import obcych, nietypowych gatunków do ekosystemów, zanieczyszczenie gleby , efekt cieplarniany . ^[3]

Czasami zanikanie gatunków następuje w ciągu kilku dekad – na przykład krowa Stellera z powodu drapieżnych polowań na smaczne mięso całkowicie zniknęła w czasie krótszym niż trzydzieści lat.

Status bezpieczeństwa

Status bezpieczeństwa gatunku jest wskaźnikiem wiarygodności faktu, że gatunek ten będzie nadal istniał w przyszłości. Przy przypisywaniu kategorii stanu ochrony bierze się pod uwagę wiele czynników: nie tylko liczbę istniejących przedstawicieli gatunku, ale także tendencję zmiany liczby (zmniejszenie lub zwiększenie), wskaźnik powodzenia reprodukcji , normalną liczbę osobników tego gatunku w ekosystemach, w których żyje, znane zagrożenia, jak również czynniki, które przyczyniają się do przetrwania gatunku i tym podobne.

Czerwona księga IUCN

Najbardziej wszechstronnym systemem referencyjnym dotyczącym stanu ochrony gatunków na Ziemi jest Czerwona Lista IUCN . W nim, biorąc pod uwagę zarówno wyżej wymienione wspólne czynniki, jak i indywidualne cechy charakterystyczne dla każdego gatunku, gatunek dzieli się na 9 kategorii:

• Wymarły (EX) – gatunek, który zniknął po śmierci ostatniego zwierzęcia tego gatunku i którego osobniki w momencie wymarcia nie były w niewoli. Nie obejmuje to zwierząt wymarłych z różnych powodów, aż do roku 1500 (jak na przykład dinozaury).
• Extinct in the Wild (EW) – gatunek całkowicie eksterminowany na wolności, ale zatrzymany w niewoli.
• Jest pod krytycznym zagrożeniem (krytycznie zagrożone, CR) – gatunek, liczba osobników w naturze nie przekracza kilkuset.
• Zagrożone, EN – gatunek, którego liczba osobników jest dość duża, ale z jakiegoś powodu nie można jeszcze powiedzieć, że nie zniknie w ciągu kilku lat.
• Vulnerable (VU) to gatunek wielopostaciowy, który jednak ze względu na przyczynę (na przykład wylesianie) jest nadal w niebezpieczeństwie.
• Blisko groźby wyginięcia (Near Threatened, NT) – gatunek prawie stabilny, ale jeszcze nie bezpieczny
• Jest pod niewielkim zagrożeniem (najmniejszy problem, LC) – gatunek, który jest tak liczny, że jest wątpliwy, czy sam zagraża wyginięciu w ciągu kilkudziesięciu lat. Od 2009 roku ta klasa obejmuje ludzi.
• Informacja jest niewystarczająca (Data Deficient, DD) – gatunek, którego liczba jest niejasna.
• Nieoczekiwany (nieoceniony, NE) – gatunek, którego informacja nie pozwala nawet w przybliżeniu określić zagrożenia ich istnienia.

Lista gatunków wymarłych obejmuje te, które zniknęły po 1500 roku . Wcześniej Europejczycy nie mogli się z nimi spotkać praktycznie, ponieważ Ameryka i Australia nie były otwarte, a ponieważ większość zwierząt zmarła z innych, naturalnych przyczyn. Ponadto, przed epoką nie było kłusownictwa – ze względu na obfitość zwierząt, pomimo braku jakichkolwiek ograniczeń dotyczących polowań, a także niezagospodarowanej struktury i słabej broni, nawet cenne gatunki handlowe mogły przetrwać bez większych trudności.

Innym systemem klasyfikacji zagrożonych gatunków jest CITES (Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem), mająca na celu zapobieganie międzynarodowemu handlowi gatunkami w formie, która mogłaby zagrozić ich istnieniu.

Ochrona gatunków

Najczęściej do ochrony gatunków, w przypadku ich niewielkiego obszaru, budowane są specjalne typy trzech typów terytoriów: sanktuarium , rezerwat przyrody lub park narodowy, Rezerwa zabrania polowania w określonym czasie i ma na celu przywrócenie populacji zwierząt po polowaniu. Penetracja osoby jest bezpłatna, ale zabronione jest zanieczyszczanie przyrody i wycinanie lasów. Rezerwa zabrania polowań przez cały rok, nie należy budować żadnych budynków, zabrania wylesiania i zanieczyszczenia przyrody, a dostęp do nich mają tylko naukowcy. Park Narodowy zezwala na przyjmowanie turystów i innych turystów, ale także zabrania polowań, zanieczyszczenia przyrody, wylesiania i budowy budynków mieszkalnych, choć dozwolone są administracyjne. Rozmiary w nich mogą być różne, a czasami ich granice mogą przylegać, co może powodować niedogodności w zakresie ochrony tego samego rodzaju, ale w różnych zakładach. Dla gatunków wymarłych, lecz zachowanych w niewoli, istnieją specjalne żłobki, w których wolno żyć zwierzętom.Na przykład w Afryce tylko jedna trzecia takich prób zakończyła się powodzeniem, aw odniesieniu do produkcji zwierząt wszelkiego rodzaju, niezależnie od stopnia wyginięcia. W tym samym czasie, w przypadku niektórych gatunków, ochrona została wprowadzona stosunkowo niedawno – na przykład polowanie na dalekowschodnie lamparty było zakazane tylko w 1956 r., gdy liczba osób nie przekraczała 50, chociaż na początku XX wieku było ich około trzy razy więcej. Jednak od tego czasu ich liczba praktycznie się nie zmieniła. Wcześniej byli eksterminowani przez kłusowników, a także przez ludzi, którzy uważali je za szkodniki myśliwskich farm i właścicieli jeleniowatych, których lampart skusił do ataku. Wcześniej był chroniony przez Rezerwaty Plateau Barbiego i Borysowa, a także Rezerwat Padu Kedrovaya, ale teraz, po ich zniknięciu, na ich miejsce przygotowywany jest park narodowy Leopard Land. ^[5]

Kwestie bezpieczeństwa

Niektóre przepisy dotyczące gatunków zagrożonych są kontrowersyjne. Typowe obszary sporu: kryteria zastosowane w ocenie dotyczącej umieszczenia gatunku na liście zagrożonych wyginięć; kryteria stosowane do oceny konieczności usunięcia gatunku z tego wykazu, jeżeli jego populacja się poprawiła; Czy konieczne jest ograniczenie rozwoju ziemi na poziomie państwowym ; W takim przypadku odszkodowanie należy wypłacić prywatnym właścicielom gruntów; Znalezienie uzasadnionych wyjątków od przepisów o ochronie.

Często zdarza się, że wchodząc do czerwonej księgi, gatunek staje się jeszcze bardziej pożądanym obiektem dla kolekcjonerów i kłusowników. W końcu, jak wiadomo, “zakazany owoc jest słodki”. Innym problemem związanym z wprowadzeniem gatunku w Czerwonej Księdze staje się efekt, który jest to, że gospodarz, który doświadcza utraty wartości ich ziemi, może zdecydować się cicho zabić, a tym samym pozbyć się zwierząt lub niszczyć ich siedlisk, a tym samym pozbycie się „problemu” na ich ziemie.

Często gatunki wymierają z powodu ich niewłaściwej ochrony, a nie dlatego, że są słabo strzeżone, mimo że są chronione niezawodnie. Na przykład gatunki żółwi Rafetus vietnamensis znajduje się obecnie w sytuacji krytycznej ze względu na fakt, że istnieją tylko cztery osoby. Pomimo zwiększonej ochrony tych starożytnych gatunków, które nie pozwalają na polowanie ani kłusownictwo, ich rozmnażanie jest wątpliwe. Mężczyzna żółwia w jeziorze Hoan Kiemuważany jest za święte, ponieważ od starożytnego wietnamskiego legendy, według której bunt przeciwko chińskim rządom Le Loi otrzymał miecz Thuanthenjest to żółw z jeziora, a po jego zwycięstwie, było ją i wrócił samo (stąd, nawiasem mówiąc, nazwa – Jezioro Vozraschonnogo Miecz wietnamski Ho Hoan Kiem), a zatem nie może być rozpatrywane w tej sprawie. Kolejny mężczyzna znajduje się w innym jeziorem w Wietnamie, w pobliżu Hanoi. Pozostałe dwa (mężczyzna i tylko na całym świecie samica tego gatunku) są w Suzhou , ale sądząc po niezapłodnionych jaj samicy, samiec nie jest Fertilia i wietnamskiej tradycji, która mówi, że panna młoda powinna przyjść do pana młodego, Wietnamczycy nie chcą dać żółwia Chinach. Doe nie przeniosła się ze względu na problemy ze stosunków Chin z Wietnamem, w tym z powodu konfliktu terytorialnego ( Wyspy Paracelskie , Wyspy Spratlyi inne). Proces pobierania próbek w żółwiach jest zbyt ciężki i czasochłonny i może prowadzić do śmierci osoby. Z tych powodów nie jest jeszcze wiadomo, jaki los czeka wszystkich czterech ^[6] .

Ale często, nawet gdy liczba osobników, które jest dziesięć razy większa od poprzedniej (a dokładniej, ich liczba jest równa około 40), ich zasięg jest znacznie mniejszy – teraz, na przykład, lampart amurski zamieszkuje obszar, mniejszy obszar w Moskwie (dokładniej, o powierzchni około 400 tysięcy hektarów lub 400 kilometrów kwadratowych), a w przeważającej części w Chinach – nie wiadomo, czy przekracza granicę . Ich rozproszenie jest utrudnione przez ich niechęć do głębokiego śniegu, w którym zatrzymują się łapy drapieżnika, występowanie chorób takich jak białaczkaz powodu niskiej różnorodności genetycznej, która jest konsekwencją niewielkiej liczby osób i częste skojarzenia dotyczące bliskich rodzin lamparty, jak również wylesiania i kłusownictwo (Leopard kości cenione w medycynie Wschodu, a ich skóra jest pożądane trofeum), która trwała aż do stosunkowo niedawnych porów. Istnieją lamparty i wrogowie naturalni, na przykład w postaci tygrysa Amur . Ale w tej dziedzinie prowadzi się ścisłą ochronę zwierząt (zaczęli jednak ostatnio, jako lampart polowania został zakazany dopiero w 1956 roku), a niektóre gatunki zamieszkują zoo od 1961 roku, To prawda, że ​​często występują między nimi przypadkowe skrzyżowania z innym podgatunkiem lampartów, Chińczyków. Jednak większość naukowców zgadza się, że nawet takie zwierzęta mogą być wykorzystane jako potencjalne źródło różnorodności genetycznej dla wyczerpanej populacji dzikich zwierząt. Przygotowanie i specjalne szkółki, gdzie lamparty przygotowują się do warunków naturalnych, ale eksperci nie wierzą w powodzenie takiego projektu, a niektórzy uważają, że wysiłek jest lepiej wydać na ochronę dzikich populacji. Na terenie siedliska leopard planuje wdrożyć parku narodowego „Leopard Land” powierzchnia 262,000 ha, co stanowi 60% jego aktualnego zakresu – twórcy starali się pokryć dużą powierzchnię obszaru Rosji. Przed tym WWF ponad dziesięć lat, od 2001 roku, stworzyła chronioną strukturę w miejsce rozproszonych i niezależnych gospodarstw. Obecnie budowany jest budynek administracyjny, kompleksy turystyczne i zaplecze naukowe, a także instaluje się około sześćdziesięciu pułapek fotograficznych. Ponadto park będzie mieć trzy rodzaje stref bezpieczeństwa – całkowicie bezpieczna (tj chronione przed wpływem ludzi, w tym naukowych) dostępny za wizyty (czyli dostępu do odwiedzających dozwolone) i naukowych (dla naukowców). Wcześniej, lamparty były z Chabarowska na przedmieścia Pekinu i niektórych części Korei Północnej. Kłusownictwo surowo karane – na rosyjskim terytorium leopard siedliska dla zabicia kłusownika zobowiązany jest zapłacić grzywnę w wysokości 500.000 rubli, a można otrzymać nawet do dwóch lat więzienia. Ponadto dwa lamparty z czujników satelitarnych obroże przeprowadzono obserwację ruchu – wcześniej były one pięć, ale dwa z rzędu, a trzeci został zabity przez kogoś ^[5] .

Zobacz także

• Różnorodność biologiczna
• Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem
• Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN)
• WWF
• Czerwona księga

Notatki